ขอนอกเรื่องภาษาอังกฤษหน่อยนะครับ อยากเขียนเรื่องภาษาไทยของเราบ้าง
ไม่ได้เห่อเขียนเรื่องรักภาษาไทยในวัน “ภาษาไทย” ของเรา แต่อยากจะชี้ให้เห็นว่า ในประเทศเอเชียอาคเนย์นั้น มีประเทศไทยประเทศเดียวที่ยังรักษาภาษาซึ่งเป็นวัฒนธรรมของชนชาติเราไว้ได้อย่างเหนียวแน่น น่าภูมิใจจะตาย
ประเทศอื่นๆ ที่อยู่ในละแวกภูมิภาคหรือใกล้ๆ บ้านเรานั้นสูญเสียภาษาเขียนไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอินโดนิเชีย ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย สิงคโปร์ไม่ต้องพูดถึง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของเขาไปแล้ว
แม้แต่ประเทศเวียตนามใกล้ๆ บ้านเราก็ไม่มีภาษาเขียนที่เป็นของตนเองแล้วต้องใช้ภาษาเขียนก็ใช้อักษรของลาติน เนื่องจากเคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศสมาก่อน ส่วนภาษาพูดของเขานั้นก็เอามาจากภาษาจีนเสียเยอะ
ถามว่าแล้วเขาไม่มีนักวิชาการที่รักชาติหรือวัฒนธรรมของตัวเองเป็นตัวตั้งตัวตีเพื่อจะให้ภาษาดั้งเดิมของเขากลับมาเลยหรือ
คำตอบก็คิอ มี แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็จะยิ่งทำให้จำนวนผู้ไม่รู้หนังสือเพิ่มหนักขึ้นไปอีกเพราะการจะมาตั้งต้นเรียนภาษาใหม่(หรือเก่าดั้งเดิมของเขา)นั้นต้องใช้เวลานานหนึ่งชั่วคนเชียว
เห็นมั้ยครับว่ากว่าเราจะรู้ว่าเรามีวัฒนธรรมที่รุ่มรวยก็ต่อเมื่อเราสูญเสียวัฒนธรรมไปแล้วโดยเฉพาะวัฒนธรรมทางภาษาของเรา
การเรียนภาษาอื่นๆไว้เป็นเรื่องที่ดี แต่ต้องไม่ทำลายวัฒนธรรมทางภาษาดั้งเดิมของเรานะครับ
ภาพจาก วิกิพีเดีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น